Prolog

Wracam do Polski, do rodziny, przyjaciół. Wracam po 5 latach pobytu w Stanach. Skończyłam studia na najlepszym uniwersytecie. Jestem świeżo upieczoną panią doktor fizjoterapii. Wyjeżdżając w wieku 18 lat byłam zwykłą, szarą myszką. Te kilka lat odmieniło moje życie całkowicie. Z grzecznej dziewczynki stałam się ostrą kobietą, której charakterek poznał już niejeden. Siedzę w samolocie i zastanawiam się nad swoją przyszłością. Nikt nie wie o tym, że wracam prócz mojego brata. Przez całe 5 lat nie widziałam się z nikim z rodziny. Od dziś moim domem będą niejakie Żory, a pracować będę jako nowa fizjoterapeutka Jastrzębskiego Węgla. Samolot kołuje na lotnisku w Katowicach a ja coraz bardziej podekscytowana wysiadam jako jedna z pierwszych. Teraz tylko czekam na moje bagaże. Wychodzę na halę przylotów i nigdzie nie widzę mojego kochanego braciszka. Wyciągam już z kieszeni nowiutkiego IPhona i mam wybierać jego numer, kiedy słyszę kilka metrów za sobą.

-Ej Misiek, patrz jaka sztuka. Muszę zdobyć jej numer.

Kiedy słyszę kroki właściciela głosu za sobą powoli wraz z wymalowanym na twarzy krzywym uśmieszkiem odwracam się w jego stronę. Przede mną stoi bożyszcze nastolatek, najwspanialszy atakujący świata, mój wróg numer jeden – Zbigniew Bartman. A jego mina? Nie do opisania!

-Cześć Zbysiu. To jak, chcesz mój numer? – Zaśmiałam się pod nosem patrząc na jego zdezorientowaną minę. Nie wiedział, co ma powiedzieć. Z opresji wybawił mnie mój ukochany braciszek, który właśnie kręci się ze mną na rękach i całuje po policzkach.

-Lilaa jak ja tęskniłem!

-Misiek, wariacie postaw mnie! – śmieję się głośno jednocześnie czochrając go po włosach i całując w policzek. Kiedy już stoję na własnych nogach nadal nie mogę uwierzyć, że jestem znów w Polsce. Po chwili orientuję się, że przygląda nam się Zbyszek.

-A jego po co tu przywiozłeś? Żeby mógł się ze mnie ponabijać jak przed moim wyjazdem? Z moich pryszczy i dodatkowych 10 kilogramów? – pytam brata i z perfidnym uśmiechem na twarzy patrzę na przerażoną minę Bartmana. – Możemy już jechać? Ta podróż mnie cholernie zmęczyła. Padam z nóg.

-Jasne. Zibi pomóż mi z walizkami Lilki. – Chłopaki biorą moje bagaże a ja powoli wychodzę z hali przylotów i wdycham zanieczyszczone katowickie powietrze, którego tak bardzo mi brakowało. Po chwili jesteśmy już w drodze do Żor – miejsca zamieszkania mojego brata ( i o zgrozo! ) również Bartmana. Kiedy dowiaduję się, że mieszkają w jednym domku żałuję, że nie wybrałam Warszawy i mieszkania z rodzicami. Twarz Bartmana jednocześnie jest przerażająca jak i widzę, że czai się na niej chytry uśmieszek. Nie powiem, zmienił się przez te lata mojej nieobecności w kraju, zmężniał, a jego klata bez koszulki musi dobrze wyglądać… Boże, Lila o czym ty myślisz. Karcę się sama w myślach. Kiedy Michała samochód się zatrzymuje rozglądam się po okolicy i szczerze, jestem zachwycona. Miałam już dość tych kilkudziesięcio piętrowych wieżowców. Kilka minut później stoimy już przed drzwiami, które otwiera przede mną Zbyszek. Wchodzę do środka i od razu widzę dobrze urządzony przedpokój. Jestem zdumiona, że dwóch facetów bez gustu mieszka w tak pięknym domu.

-Chodź młoda, pokażę ci twój pokój. – Michał idzie na górę z moimi walizkami a ja podążam za nim.

-Mówiłam ci żebyś tak do mnie nie mówił staruszku. To że ty jesteś jakimś mutantem nie znaczy, że cała rodzina musi taka być. Ja jestem wysoka na swój sposób. – dodaję oburzona.

-Fakt w tych twoich szpilkach masz cały metr siedemdziesiąt – mimo, że nie widzę jego twarzy to wiem, że maluje się na niej uśmiech od ucha do ucha.

-Metr siedemdziesiąt pięć w szpilkach! – śmieję się sama  z siebie. Po chwili wchodzę do pokoju wskazanego przez Miśka. Znajduje się on pomiędzy pokojem mojego brata i Zbyszka. Rozglądam się i jestem zachwycona. Nie wierzę w to co widzę.

-Jeju bracie jesteś najlepszy! – daję mu buziaka w policzek i rzucam się na ogromne łóżko. Po chwili wchodzi Bartman z resztą moich walizek.

-tak naprawdę siostra to Zibiemu też należą się podziękowania – mówi Misiek a ja nieruchomieję. Że niby mam mu podziękować? Widzę na sobie wyczekujący wzrok Michała.

-Mhm dziękuję Zbyszek. – wyduszam z siebie po czym wstaję żeby ich obu przytulić. Co z tego że nie dosięgam im do szyi? Liczą się chęci, nieprawdaż? Po chwili w trójkę jesteśmy w kuchni a ja przygotowuję pyszne pancake’s z bitą śmietaną i owocami, których nauczyłam się w Ameryce. Chłopcy nie mogą się najeść a ja uśmiecham się patrząc na nich. Już wiem, że będę je często gotowała w tym domu.

-Mistrzostwo, trener nas chyba nie pozna po miesiącu twojej kuchni – śmieje się Zbyszek a ja patrzę na niego coraz milszym okiem. Uśmiecham się i kończę jeść swojego naleśnika. Po chwili przepraszam swoich towarzyszy i opuszczam ich tłumacząc się zmęczeniem. Idę do swojego pokoju i po szybkim prysznicu ubrana w koszulkę nocną, ledwo zakrywającą pośladki, kładę się do łóżka i zmęczona całym dniem odpływam w krainę snów. 

~*~

Witam! 

Publikuję dla Was pierwszą część mojego opowiadania o siatkarzach. Mam nadzieję, że się spodoba:)

czekam na komentarze.

Pozdrawiam :*